Η μέρα αρχίζει σιγά σιγά να ξαποσταίνει… έτοιμη να αποσυρθεί δίνοντας στη σκυτάλη στην επόμενη και να περάσει και αυτή στην ιστορία.
Το βλέμμα μου αρχίζει να τριγυρνά ανάμεσα στα σκάφη που κείτονται αφημένα στα βάζα…
Εκεί που κρατιούνται με ασφάλεια από τις κοιλιές τους… τα ύφαλα… και αφήνονται να φροντιστούν…
Σα τα μωρά που παραδίδονται όταν τους χαϊδεύεις τη κοιλιά…
Σε αυτούς που ξέρουν να τα φροντίσουν…
Και αίφνης περνά από τα μάτια μου ο Μανώλης… να τούτο εδώ το μούτρο που αγαπώ πολύ και φαίνεται από κάτω…
Κοιτάζει το ξύλινο σκαρί με τέτοια αγάπη…
Μιλά για το σκάφος, θαρρείς και μιλά για τη πιο όμορφη ερωμένη …και κάθε σκάφος που φροντίζει μια νέα μοναδική όμορφη ερωμένη…
Η χούφτα του πελώρια… μια γης ολάκερη… που «χουφτώνει» με δέος τις ξύλινες κουπαστές…
Μα χαζεύω το όλο γλυκό του βλέμμα που χάνεται στα θαλασσινά παιδιά του που φροντίζει… με ασφάλεια…
Και η διαστροφή μου σκέφτεται τις ανθρώπινες ψυχές…
Αλήθεια , ποιος είναι ο δικός σου τόπος που μια ύπαρξη σα το Μανώλη θα σε κανακέψει…;
Ίσως αυτή η ύπαρξη να είναι ο σημαντικός άλλος, ίσως ο ίδιος σου ο εαυτός…
Σιωπή… ο αέρας περνά μέσα από τα σκαριά τους ηχώντας ιδιότυπες θαλασσινές μουσικές…
Μουσικές… αφέθηκες ποτέ στο δικό σου καρνάγιο;
Εκεί που θα φροντιστεί το κουφάρι σου;
Εκεί που θα ξυθεί η μπογιά των ημερών σου;
Εκεί που θα σηκωθείς ψηλά να αναληφθείς στη λύτρωση;
Με προσοχή και σεβασμό…
Εκεί που θα φροντιστούν οι αστοχίες του υλικού σου, που αναδείχθηκαν στους υφάλους που συνάντησες…
Εκεί που το σκαρί θα χριστεί μοναδικό και θα περαστεί με τη μουράβια της αγάπης και της ανάπαυσης για να γενεί έτοιμο να ανακαλύψει νέες διαδρομές, νέους πορθμούς, ισθμούς και ακρωτήρια…
Ένα καρνάγιο… απαραίτητος σταθμός για να ανακαλυφθεί μια νέα θάλασσα και συναρπαστική σε ένα βαθμό κυανού μοναδικό…
Τα χέρια ενός Μανώλη… τα χέρια ενός τέτοιου Μανώλη… τα χέρια της αγάπης…
Ε. Γεωργακοπουλος Φυσιοθεραπευτής – Ψυχοθεραπευτής Gestalt
Υ. Γ οι φωτογραφίες είναι από το καρνάγιο του φίλου μου Μανώλη Ψαρρού στο Πέραμα. Στο τόπο που γεννιούνται σκέψεις και οίστροι θαλασσινοί
