Πόσο συχνά σκεφτόμαστε ότι δεν είμαστε τόσο δυνατοί όσο θα θέλαμε; Πόσο συχνά επίσης πιστεύουμε το ακριβώς αντίθετο, ότι είμαστε δυνατοί και πρέπει να αντιμετωπίσουμε μόνοι μας τις προκλήσεις της ζωής, θεωρώντας αδυναμία την αναζήτηση βοήθειας; Μάλιστα ακούω πολλές φορές να λέγεται οτι δεν χρειάζεται κάποιος να κάνει ψυχοθεραπεία εφόσον είναι δυνατός και μπορεί να αντιμετωπίσει τα πάντα και πως μόνο οι αδύναμοι και οι “προβληματικοί” αναζητούν βοήθεια! Κάτι που φυσικά δεν ισχύει. Ίσα ίσα, ισχύει το αντίθετο: οι δυνατοί είναι εκείνοι που μπορούν να δεχτούν οτι δεν είναι “Θεοί” αλλά άνθρωποι που σημαίνει πως είναι γεννημένοι με αδυναμίες. Θέλει δύναμη η συνάντηση με τα τρωτά και αδύναμα σημεία μας, η αποδοχή τους.