«… Η καρδιά είναι το μέρος που φωλιάζει η αγάπη και πολύ πιθανό να είναι πράγματι έτσι. Όταν μια απώλεια μας ταρακουνήσει, άξαφνα η καρδιά υποφέρει και νομίζει πως θα πεθάνει. Μετά, για να μπορέσει να τα βγάλει πέρα, ψάχνει έναν τρόπο για να μετριάσει τον πόνο της, να προστατευτεί, να κρυφτεί, να γίνει σκληρή.»
– «…Η καρδιά περιβάλλεται από μία μεμβράνη, το περικάρδιο. Και η δουλειά του περικάρδιου είναι να την προστατεύει. Απ’ ότι φαίνεται, όταν η καρδιά μας υποφέρει, η μεμβράνη την αγκαλιάζει με μητρική στοργή και σκληραίνει σχηματίζοντας κάτι σαν πανοπλία που μας επιτρέπει να επιβιώσουμε. Χωρίς αυτήν την παροδική σκληράδα, ίσως να μην μπορούσαμε ν’ αντέξουμε συναισθηματικά κάποιες δυστυχίες.
Αυτό που προσπαθώ να σου εξηγήσω είναι ότι η καρδιά της γιαγιάς πέτρωσε από τη μέρα που της συνέβη κάτι φρικτό και το περικάρδιό της προσπάθησε να την προστατέψει. Αφού για την αιτία της δυστυχίας της δεν υπήρχε λύση και ο πόνος δεν έλεγε να φύγει, το περικάρδιο ποτέ δεν μπόρεσε να απελευθερώσει την καρδιά της.
Για να την προστατέψει από εκείνη την αβάσταχτη αλήθεια από εκείνο το καρφωμένο αγκάθι, το περικάρδιο την έσφιξε στην αγκαλιά του με τόση δύναμη που την άφησε αναίσθητη.»
– «Δεν μπορούσα να φανταστώ χειρότερο πράγμα. Να ξεριζώνεις ένα αγκάθι για να μπορέσεις να μείνεις ζωντανός και μετά να συνειδητοποιείς πως, ναι μεν δεν νιώθεις πόνο χωρίς το αγκάθι, αλλά δεν νιώθεις ούτε την καρδιά σου…»
Τα μάτια μου θόλωσαν και ήμουν έτοιμη να βάλω τα κλάματα…
Απόσπασμα από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι: ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΛΥΠΗΤΕΡΗ όχι και τόσο λυπητερή
