Απόλαυση ... μια δύσκολη ερωμένη ...

«Κάθισα στο πιο απόμερο και ήσυχο μέρος της πολύβουης πόλης …

Εκεί που χάσκει κάθε σιωπή μου …

Ο Χατζηδάκις συντροφεύει την ύπαρξη μου με μελωδίες που χαϊδεύουν με τρυφερότητα κάθε μου σκέψη και συναίσθημα που δεν τολμά να ξεμυτίσει στο κόσμο τον πολύ…

Βλέπω την ικανότητα για απόλαυση να δεξαμενίζεται χρόνια πολλά τώρα … έτοιμη να καθελκυστεί στη θάλασσα των επερχόμενων στιγμών …

Μα πόσες στιγμές έχασε … πολλές θα απαντήσω …

Σαν νερό έφευγε από τα χέρια μου , πανηγυρίζοντας κάθε φορά την απελπιστική αδυναμία να την κρατήσω …

Χανόταν στη Καταβόθρα ανάμεσα στο επιθυμητό και το δεδομένο …

Και κάθε απώλεια για απόλαυση σημείωνε μια νέα αφετηρία …

Η ανάσα μου συντονίζει το φτερούγισμα γύρω από την ύπαρξη μου …

Το βλέμμα χάνεται … η ικανότητα για απόλαυση μισοκλείνει το μάτι …

Ειρωνικά ;

Μοιάζει να είναι μια γη ουτοπίας…

Είναι ;

Κάπου μπροστά μου … να ένα χαρτί … πιστοποιητικό προσώπου αγνώστου προορισμού …

Το βαλς των χαμένων ονείρων αγγίζει περιπαιχτικά την ακοή μου … και ήρθε να το συντροφευσει και η γλυκόπικρη γεύση της απώλειας της απόλαυσης …