Στάσου εκεί στη στιγμή του χρόνου που σπάνε οι νόμοι της φυσικής και αυτός παγώνει …

Να έρθουν οι θύμησες , οι λογισμοί και όλα τα περασμένα …

Τα λογικά και μη …

Αυτά ακόμα από τότε που ήσουν μικρή ζωή , στον ομφάλιο το λώρο που ανέλαβε να σε αναθρέψει …

Βρύση τα αδάκρυτα που μήτε γνώριζες και διόλου δεν εφαντάστεις…

Στο αχρονολόγητο του «είμαι» και στο άχρονο του «πράττω»

Και όλο λύπασαι για αυτή τη λύπη που είχε εκλείψει γιατί φοβήθηκε να βγει σεργιάνι στη χέρσα σου τη γη , δίνοντας ανθούς ευωδιαστούς …

τη λύπη τούτη καλωσόρισε και την αγκάλη σου μη της αρνηθείς…

αγροί πολύχρωμοι σε καρτερούν …

Ε. Γεωργακοπουλος Φυσιοθεραπευτής – Ψυχοθεραπευτής Gestalt