Πόσος ντόρος τέλος πάντων για μία ταινία! Πόσος ζήλος για την υπεράσπιση ανηλίκων στην έκθεσή τους στη βία ενώ ταυτόχρονα φερόμαστε εμείς βίαια, τραβολογώντας τους στο τμήμα… «θα πληγωθούν οι εφηβικές ψυχές…» Ναι, θα πληγωθούν οι εφηβικές ψυχές, από τι όμως περισσότερο;

Κατηγορίες για παραμέληση ανηλίκου προς τους γονείς επειδή το ανήλικο παιδί τους βλέπει την ταινία… Δεν είναι παραμέληση όμως όταν οι γονείς λείπουν όλη την ημέρα από το σπίτι και το παιδί το μεγαλώνει η …νταντά! Δεν είναι παραμέληση όταν ναι μεν οι γονείς βρίσκονται στο σπίτι αλλά «χωμένοι» στο κινητό ή στο laptop τους, με το παιδί τους να μιμείται τη δική τους εικόνα και ενώ κάθονται δίπλα δίπλα δεν ανταλλάσσουν λέξη, εφόσον ο καθένας βρίσκεται στον δικό του διαδικτυακό κόσμο! Ούτε βέβαια, όταν το παιδί θέλει να παίξει με τον γονιό αλλά εκείνος προτιμά να φέρει στο σπίτι την δουλειά του ή να σερφάρει στο ίντερνετ! Ούτε όταν κάποιοι γονείς χρησιμοποιούν τα παιδιά τους για να εκδικηθεί ο ένας τον άλλον σε περιπτώσεις συγκρουσιακών σχέσεων ή διαζυγίου για παράδειγμα, ούτε όταν… καλύτερα να μην συνεχίσω!

Προβληματίζομαι με αυτή την ξαφνική ευαισθητοποίηση που φτάνει στο κόκκινο για μία …ταινία, για το πόσο βίαιη μπορεί να φανεί στα εφηβικά μάτια, όταν αφήνουμε τον εφηβικό ψυχισμό να καταρρακώνεται από τις τοξικές ουσίες, ναρκωτικά, αλκοόλ, χάπια… Και αλήθεια, αν σέρνουμε στο τμήμα τους έφηβους επειδή θέλησαν να δουν μία ταινία, γιατί δεν κάνουμε με το ίδιο πάθος και με τους πραγματικούς εγκληματίες που κυκλοφορούν ανάμεσά μας και μολύνουν τα παιδιά μας; Μήπως όταν γίνουν κάποιες συλλήψεις τους, θα πρέπει να τους λιθοβολήσουμε στη κεντρική πλατεία για παραδειγματισμό; Ας συνέλθουμε λίγο και ας μην δραματοποιούμε καταστάσεις, μην μας πιάνουν υστερίες… Δεν λέω και η δραματοποίηση είναι ανθρώπινο χαρακτηριστικό, ας προσπαθήσουμε όμως να διατηρήσουμε την ψυχραιμία μας για να μην δημιουργήσουμε χειρότερα προβλήματα…

Μήπως η ανευθυνότητα κάποιων αναρμόδιων αρμόδιων που θέλουν την κακιά μάγισσα στην πυρά στο όνομα αυτής της καημένης προστασίας που είναι τρύπια από παντού; Μήπως τελικά το στίγμα της ψυχικής ασθένειας είναι αυτό που τρομάζει; Χωρίς όμως να μας τρομάζει ο βιαστής που μένει δίπλα μας, ο παιδόφιλος, ο έμπορος ναρκωτικών που μπορεί μεν να γνωρίζουμε αλλά δεν τολμάμε να μιλήσουμε, ο γονιός που κακοποιεί το παιδί του σωματικά ή/και σεξουαλικά, ο σύζυγος που ξυλοφορτώνει τη σύζυγο και ακούμε τα ουρλιαχτά της, ο θύτης που ταλαιπωρεί το θύμα του και εμείς παρακολουθούμε ως απλοί θεατές από φόβο ή και …αδιαφορία!

Και από την άλλη, αυτό το τόσο υπερπροστατευτικό περιβάλλον, μήπως τελικά είναι και αυτό μία μορφή κακοποίησης; Μάλιστα, μου φαίνεται τόσο αντιφατικό, καθώς από τη μία ανησυχούμε για τα παιδιά μας και προσπαθούμε να τα προστατέψουμε από τους κοινωνικούς κινδύνους, τα αφήνουμε όμως να παίζουν με τις ώρες στο play station παιχνίδια με βίαιο περιεχόμενο! Ναι, αντιφατικό και υποκριτικό επίσης! Μάλιστα, αν δούμε και την ψυχολογική διάσταση του θέματος, μήπως τελικά η ίδια η φιγούρα του τζόκερ, είναι αυτή που τρομάζει; Πόσοι από εμάς νιώθουν άνετα στην εικόνα ενός κλόουν, που μπορεί μεν να έχει αυτό το … ζωγραφισμένο χαμόγελο, παράλληλα όμως πιθανά κρύβει σκοτεινές ιστορίες, σκέψεις, συναισθήματα; Πόσοι άνθρωποι ταυτίζονται με τον τζόκερ, πόσοι τον φοβούνται; Μήπως τα διπλά μηνύματα είναι αυτά τελικά που τρομάζουν περισσότερο; Μήπως τελικά γινόμαστε και εμείς οι «κακοί» της υπόθεσης και ηθελημένα ή και άθελά μας προκαλούμε «κακό» στους άλλους;

Δεν έχω δει ακόμη την ταινία, δεν ξέρω πόσο σκληρές είναι οι σκηνές που εξόργισαν υπαλλήλους και γονείς. Προβληματίζομαι όμως για το πόσο εύκολα στο όνομα της «προστασίας» τελικά καταλήγουμε να αφήνουμε ανυπεράσπιστο τον υποτιθέμενο προστατευόμενο, μέσα από ακραίες συμπεριφορές που για μένα τουλάχιστον θίγουν τον σεβασμό του ατόμου και μας γυρίζουν πίσω στο μεσαίωνα, στην εποχή όπου το κυνήγι των μαγισσών ερχόταν να κουκουλώσει διάφορα αίσχη… Δεν ξέρω αν πρέπει να γελάμε ή να κλαίμε με όλη αυτή την φρενίτιδα… Σε λίγες μέρες ξημερώνει το 2020…

Μαρίνα Μόσχα

Πρώτη δημοσίευση: