Δεκέμβριος 2018, 21ος αιώνας! Η ιατρική έχει κάνει τεράστια πρόοδο – σήμερα δεν πεθαίνεις από AIDS, η θεραπεία επίσης του καρκίνου βρίσκεται σε καλό ερευνητικό στάδιο, μιλάμε για το ανθρώπινο γονιδίωμα, για γενετικές εξετάσεις, για βλαστοκύτταρα που μπορούν να σώσουν ζωές, ενώ ταυτόχρονα καθυστερούν τα σημάδια του χρόνου πάνω μας. Τα τεχνολογικά επιτεύγματα τεράστια, μπορούμε να βρισκόμαστε στα δύο άκρα της γης αλλά να με βλέπεις και να σε βλέπω και να πίνουμε το καφέ μας κουβεντιάζοντας σαν να είμαστε δίπλα, εκμηδενίζοντας τις αποστάσεις, μην μιλήσω για τις αγορές οικοπέδων στον πλανήτη Άρη! Αν και το τελευταίο, όσο και να γελάμε όταν το αναφέρουμε, ίσως είναι μία λύση τελικά για να φύγουμε μακριά από την ανθρώπινη μιζέρια, την κακία, τον ευτελισμό της ανθρώπινης ζωής! Γίνομαι κυνική;
Αναρωτιέμαι, πως είναι δυνατόν με τόσα μέσα, με τόση εξέλιξη, με τόση μόρφωση που καταντάει …παραμόρφωση, να μην μπορούμε να δούμε τα απλά και τα τόσο ευνόητα, την αξία της ανθρώπινης ζωής, την αξία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων! Να πω πως ζούμε στο μεσαίωνα και στον σκοταδισμό, να το καταλάβω-εν μέρει βέβαια, ζούμε όμως σε μία εποχή που θεωρούμε τους εαυτούς μας πολιτισμένους, υπάρχει ενημέρωση γύρω από τόσα θέματα πια, έχουμε ορίσει παγκόσμιες ημέρες σχεδόν για τα πάντα, μιλάμε ανοιχτά για τα πάντα, δεν μπορούμε όμως να κυκλοφορήσουμε στο δρόμο πάντα… ιδίως αν είμαστε γυναίκες! Τραγική ειρωνεία; Τι να πω…
Ξεκίνησα πολλές φορές να γράφω αυτό το άρθρο που μου ζητήθηκε για την Ελένη, την Ελένη που όλοι μας γνωρίσαμε δυστυχώς μέσα από έναν μακάβριο τρόπο που καταπατά οτιδήποτε μας κάνει να ξεχωρίζουμε – δεν ξέρω από τι τελικά, γιατί και τα ζώα όπως λέγαμε κάποτε, δεν βιάζουν, δεν ασελγούν, διατηρούν την ιεραρχία στις αγέλες τους και κώδικες επικοινωνίας!
Όσες φορές προσπάθησα λοιπόν να γράψω για την Ελένη, κάθε φορά ξέφευγα από το θέμα, όπως μάλλον κάνω και τώρα… Αισθάνομαι έντονη θλίψη και απογοήτευση για όλο αυτό, για την τρομοκρατία που υπάρχει, για το πώς αποσιωπούμε καταστάσεις – κυρίως εμείς οι γυναίκες, επειδή θα …διασυρθούμε, θα μας πουν «τα ‘θελες και εσύ! …τι περίμενες όταν πηγαίνεις με δυο άνδρες μόνη σου… ας μην ντυνόσουν προκλητικά…» και άλλα τέτοια …«χαζά». Στο μυαλό μου διαρκώς στριφογυρίζουν οι στίχοι του τραγουδιού της Ελένης: «Κι εσύ Ελένη και κάθε Ελένη, της επαρχίας, της Αθήνας, κοιμωμένη…» έχοντας όμως αλλάξει κάπως τους στίχους!
Παρόλη την πρόοδο λοιπόν του 21ου αιώνα που βρισκόμαστε, έχει καταπατηθεί ένα από τα σημαντικότερα στοιχεία στις ανθρώπινες σχέσεις: ο σεβασμός! Αποτέλεσμα να υπάρχουν πολλές… «Ελένες» που ενώ θα έπρεπε να χαίρονται τη ζωή τους και να την απολαμβάνουν, κλείνονται στον εαυτό τους, φοβούνται, δεν μιλούν για ότι τους συμβαίνει, δεν καταγγέλλουν τους θύτες και παραμένουν θύματα σε έναν κύκλο κακοποίησης που περιλαμβάνει σχεδόν όλες τις μορφές εκφοβισμού και βίας: λεκτική, σωματική, σεξουαλική, ηλεκτρονική, κοινωνική, ρατσιστική, ψυχική…
Βέβαια, η ψυχολογία του θύματος, της νεαρής εκείνης κοπέλας που νιώθει ανυπεράσπιστη και απροστάτευτη να μιλήσει γι αυτό που της συμβαίνει από ντροπή και φόβο για το τι θα επακολουθήσει, την οδηγεί στην άρνηση να καταγγείλει το γεγονός και τον θύτη, νιώθοντας ανήμπορη να αντιδράσει. Πόσο μάλλον όταν προέρχεται και από ένα υπερπροστατευμένο περιβάλλον, όπου δεν έχει ενισχυθεί η έκφραση του λόγου, ένα τιμωρητικό περιβάλλον, με τον φόβο της τιμωρίας να φαντάζει εφιάλτης, ένα ενοχικό περιβάλλον κλπ. Αυτά όμως θα τα δούμε κάποια άλλη φορά. Σημασία έχει πως όλη αυτή η κατάσταση, τσακίζει και διαλύει. Και έτσι τελικά, το πρόβλημα εξακολουθεί και παραμένει κρυμμένο ως επτασφράγιστο μυστικό. Και εκείνη να νιώθει παγιδευμένη μέσα σε έναν φαύλο κύκλο που δεν ξέρει πώς να ξεφύγει…
Απευθυνόμενη σε όλες τις γυναίκες αλλά και στην κάθε πιθανή «Ελένη» ξεχωριστά, θα έλεγα πως χρειάζεται να πάρεις τη ζωή σου στα χέρια σου, είναι δική σου και σου ανήκει, κανείς δεν έχει το δικαίωμα να την εκμεταλλευτεί, να σου την «βρομίσει», να σου την στερήσει. Μάθε να μιλάς και να την διεκδικείς, να διεκδικείς όλα όσα ονειρεύτηκες για σένα και την πορεία σου στο δικό σου μονοπάτι που εσύ θα χαράξεις.
Αν λοιπόν νιώθεις πως δεν μπορείς να μιλήσεις σε κανέναν, έχε στο μυαλό σου πως αυτό είναι μία πλάνη. Η φωνή σου είναι αυτή που χρειάζεται να ακουστεί για να αποδυναμωθεί το «τέρας» που σε βασανίζει, η δική σου καταγγελία που θα σε οδηγήσει αργότερα στην ψυχική σου ηρεμία, γνωρίζοντας πως αποκαλύπτοντας αυτό το τόσο καλά φυλαγμένο μυστικό σου, ανοίγεις τα παράθυρα σε μία πιο φωτεινή και λαμπερή διεκδίκηση του σεβασμού προς την ίδια σου τη ζωή και την ποιότητά με την οποία θέλεις να ζήσεις!
Μαρίνα Μόσχα
Πρώτη δημοσίευση: teenqueen.gr
Αλήθειες που πονάνε!
Δυστυχώς…😞😢
Το να επισημαίνετε όλοι εσείς οι ειδικοί την σημασία που έχει να υψώνουν το ανάστημά τους και να κάνουν λόγο αυτό που βιώνουν είναι ένας τρόπος που θα βοηθήσει, αλλά η θεωρία απέχει πολύ από την πράξη. Μια τέτοια προσέγγιση από το θύμα, που φανερώνει ότι το άτομο σέβεται την ζωή του και αξίζει να διεκδικήσει το καλύτερο γι’ αυτό, είναι αποτέλεσμα μιας ισχυρά δομημένης προσωπικότητας, με ψυχική ανθεκτικότητα και πίστη στις ικανότητες του. Ένα παιδί που από μικρό το έμαθαν οι γονείς του ότι αξίζει, ότι μπορεί να μοιράζεται τους φόβους και τους προβληματισμούς του, ότι στην ζωή υπάρχουν προβλήματα αλλά υπάρχει και η λύση. Μίλησες για την ψυχολογία του θύματος ακριβώς για όλες αυτές τις αδυναμίες που είναι προϊόν του τρόπου που μεγαλώσαμε, επομένως δεν μπορούμε να απαιτούμε από έναν έφηβο-νέο, να αρθρώσει λόγο όταν ήδη έχει διαμορφώσει έναν εύθραυστο χαρακτήρα. Δεν λέω ότι δεν είναι εφικτό, ούτε θέλω να προσδώσω αρνητική αύρα στις προτροπές σας, γιατί όντως ένα πρόβλημα που καλύπτεις παίρνει τεράστιες διαστάσεις, αλλά θέλω να εστιάσω στον τρόπο διαπαιδαγώγησης των παιδιών που αυτός είναι στην ουσία ο δείκτης μιας μετέπειτα ενήλικης και ισορροπημένης ζωής.