Έκατσες αναπαυτικά στην αγαπημένη σου πολυθρόνα κρατώντας με περισσή τρυφερότητα ένα καλλίγραμμο κολονάτο ποτήρι γεμάτο με δροσερό μοσχοφίλερο…
Η γεύση του βύθιζε τη γλώσσα σου στη μαγεία του…
Συντροφιά του άνοιξες τη πύλη των μονοπατιών που οδηγούν στη θέα του παρελθόντος…
Αμφισβητείς τη μνήμη σου συνειδητοποιώντας την αναξιοπιστία της όταν βαφτίζεται σε έντονα συναισθήματα…
Συναισθήματα που αφορούν σημαντικές σου σχέσεις που σε κάποιο σημείο του χρόνου συνάντησαν το τέλος…
Τελικά η πραγματικότητα του παρελθόντος είναι από τη φύση της εύθραυστη και αενάως μεταβαλλόμενη…
Με πείσμα προσπαθείς να ανακαλέσεις στη μνήμη σου…
Οι ασκήσεις μνήμης πολλές φορές είναι πιο κοντά στη μυθοπλασία…
Σχέση… που βουβά μα εκκωφαντικά έπαψε να είναι… χαμένη στην απόσταση…
Χαμένη σε αυτά δεν ειπώθηκαν…
Χαμένη στην αχανή έρημο της ανασφάλειας και της αυτό αμφισβήτησης…
Σχέση που ατρόφησε στα μάτια σου όντας τυφλωμένα από την ομίχλη των υποθέσεων και το φόβο της αλήθειας…
Θραύσματα από το παρελθόν…
Πόσο αλλιώς θα ήταν η ιστορία της αν δεν υπάρχουν τόσα πολλά που δεν κουβεντιάστηκαν ποτέ για τη κοινή ζωή… για τις εντάσεις και την έλλειψη χαράς…
Κάθεσαι τώρα παρατηρώντας το παρελθόν σαν κατάσκοπος…
Και ένα ερώτημα τίθεται παφλάζοντας στα νερά της ύπαρξης σου…
Ποσο αλλιώς θα ήταν όλα αν δεν εκφράζαμε πράγματα όταν πια όλα έχουν τελειώσει;
Ε. Γεωργακοπουλος Φυσιοθεραπευτής – Ψυχοθεραπευτής Gestalt
