Στάθηκα εκεί στη στιγμή για να διαλέξω προορισμό…

Για που άραγε;

Δε ξέρω…

μου φτάνει η φυγή μαζί με αυτό το πουλί, φτιασίδι των ανθρώπων…

Να με πάρει μακριά από τη βουή και τις έγνοιες…

Θαρρώ και νιώθω πως μοναδική μου έγνοια, θέλω να είμαι εγώ…

Και καθώς γοργά τροχιοδρομεί με ορμή το φτερωτό και με κόλλα στην αγκαλιά του σκαρφαλώνοντας στους δρόμους που χαράζουν τα σύννεφα, αφήνω πίσω ότι περιττό…

Συνταξιδιώτης εγώ για προορισμούς που δε συντρέχει λόγος να ορίσω…

Ίσως μια βόλτα κοντά στο φως του ήλιου…

Δίδυμη ακτίνα και εγώ με τη πιο λαμπερή δική του…

Να λουστώ από το φως του… κάθαρση και αναγέννηση…

Να χαθεί το βλέμμα μου στο αφράτο σκέπασμα που τα σύννεφα δημιουργούν με επιμέλεια…

Και έτσι εκεί να αφήσω τη νιότη μου σαν αερικό να χορέψει χορούς μοναδικούς και ευφάνταστους

Έκσταση και κίνητρο…

Για ονείρατα και προορισμούς φτιασίδια της δικής μου δημιουργικής φαντασίας…

Ποιος θα τολμήσει να με φτάσει ;

Κανείς θαρρώ γιατί τούτο το ταξίδι το σμίλεψε η μοναχικότητά μου που απολαμβάνω …

Ο δον Κιχώτης που καλπάζει εντός μου για να κατακτήσει τους ολόλευκους ανεμόμυλους της καρδιάς μου…

Ταξίδι χωρίς ούτε την έγνοια του προορισμού…

Ε. Γ.