Αντιλαμβάνομαι τον πόνο σου και ξέρω ότι αυτή η μέρα για εσένα δε θυμίζει σε τίποτα μέρα χαράς.
Δεν με ξέρεις, αλλά ξέρεις τον ψυχισμό μου. Κι αυτό γιατί ξέρω και εγώ τον δικό σου. Κουβαλάω την απώλειά σου σαν μια κουβέρτα ανασφάλειας από τη μέρα που άκουσα ότι δεν θα αγκαλιάσεις ξανά το παιδί σου. Το παιδί που έστειλες στη γιαγιά και τον παππού για να περάσουν μερικές ημέρες ξεγνοιασιάς! Που τα έστειλες στην αδερφή σου για να παίξουν με τα ξαδέρφια τους. Που άφησες το μωρό σου στη μητέρα σου για να πας στη δουλειά. Που ο γιος σου πήγε με φίλους να διασκεδάσει. Καταλαβαίνω πόσο σκληρά παλεύεις μέσα σου!
Σκέφτομαι πόσο έχεις υποφέρει αυτές τις τραγικές (για όλους) μέρες, πόσο έχεις αλλάξει και πως προσπαθείς να επιβιώσεις σε μια κοινωνία που αρνείται τον θάνατο.
Ξέρω ότι θέλεις πίσω το παιδί σου για να περάσεις μια φυσιολογική μέρα μαζί του. Ξέρω ότι θέλεις να περάσεις ολόκληρη τη μέρα στο κρεβάτι, ελπίζω μόνο να διαθέτεις απαλές και ζεστές κουβέρτες για να αγκαλιάσουν τον πόνο σου. Αν πάλι το μόνο που θέλεις είναι να κλάψεις πολύ, κλάψε. Κλάψε όσο θέλεις, όσο μπορείς και όσο έχεις ανάγκη. Κανένας δε μπορεί να σε εμποδίσει ούτε να σε κρίνει για αυτό. Έχασες το παιδί σου!
Σήμερα μπορεί να νιώθεις πιο μόνη από ποτέ, σε μια μέρα που σου προσφέρει απλόχερα το χρόνο να αναλογιστείς πως θα ήταν η ζωή σου υπό άλλες συνθήκες. Θα σκεφτείς ότι το μικρό σου παιδί δε θα σου φέρει μια κάρτα που έφτιαξε στο σχολείο, ή η μεγάλη σου κόρη δε θα σου φτιάξει πρωινό. Ο φοιτητής γιος σου δε θα σε πάρει τηλέφωνο και η κόρη σου που δε μένει πλέον μαζί σου δε θα έρθει να σε δει. Δε θα ακούσεις ένα “ευχαριστώ” και κυρίως δε θα ακούσεις κάποιον να σε φωνάζει μαμά. Και είναι άδικο. Σκληρό, άδικο, επίπονο και λυπάμαι πολύ για αυτό.
Μην κάνεις τίποτε αυτή τη μέρα! Κούρνιασε στον καναπέ σου. Μην σηκώσεις τα τηλέφωνα. Μην δίνεις απαντήσεις και μην ανοίξεις την πόρτα σε κανέναν αν δεν το θέλεις εσύ πραγματικά. Αν αυτό που θες είναι να μείνεις μόνη με τον πόνο σου, μείνε. Κανείς δεν θα σε κρίνει για αυτό! Έχασες το παιδί σου!
Θλιμμένη μου μάνα, είμαι σίγουρη ότι κανείς και τίποτα δε μπορεί να σε αλλάξει, να σε επηρεάσει και να σε πληγώσει παραπάνω από το χαμό του παιδιού σου. Ξέρω ότι τα δάκρυα είναι ακόμη νωπά επάνω στα μάγουλά σου. Ξέρω ότι τα μάτια σου είναι κατακόκκινα και πρησμένα. Ξέρω ότι φωνάζεις «Γιατί;». Ξέρω ότι η ζωή σου δεν θα είναι ίδια από δω και πέρα! Το ξέρω! Όμως πρέπει να σου πω ότι είσαι πολύ πιο δυνατή απ’ όσο ξέρουν οι άλλοι ότι είσαι και κυρίως, πιο δυνατή απ’ όσο εσύ νομίζεις ότι είσαι. Είσαι ΜΑΝΑ παρά τα όσα σου συνέβησαν, εσύ, ακόμη και αν δεν το ήθελες, ακόμη και αν πίστευες ότι όλα αυτά ήταν ένα όνειρο, την επόμενη μέρα ξύπνησες.
Είτε ακόμα περιμένεις, είτε ελπίζεις, είτε μονάχα πονάς μπορείς να θυμάσαι ένα πράγμα. Δεν είσαι μόνη σου. Θλιμμένη μάνα, είμαι δίπλα σου. Και αν χρειαστείς το ο,τιδήποτε, μη διστάσεις να επικοινωνήσεις μαζί μου! Αν χρειαστείς μια αγκαλιά, χωρίς να σου κάνει ερωτήσεις, χωρίς να κάνει χειρότερο τον πόνο σου, εγώ είμαι εδώ για εσένα. Και στο λέω ειλικρινά.
Πενθώ για το παιδί που έχασες, σαν να ήταν δικό μου! Πονάω! Ο κόμπος από το στομάχι μου δεν λέει να φύγει…
Μια άλλη, θλιμμένη μάνα, που αυτές τις μέρες δεν αντέχει άλλο με όλα όσα συμβαίνουν γύρω της και που κλαίει εδώ και δύο μέρες βουβά και αθόρυβα σαν να έχασε το δικό της σπλάχνο!»
Πηγή: mothersblog.gr
